Ο θρησκευτικός μανδύας της φασιστικής βίας

Δεν ξέρω τί είναι πιο φρικτό.

Το γεγονός μιας ρατσιστικής φασιστικής σφαγής όπως η πρόσφατη στη Νέα Ζηλανδία ή το ότι αρχίζουμε να το αντιμετωπίζουμε ως κάτι το σύνηθες;

Ξέρω όμως πόσο φρικτό είναι το ότι επειδή τα θύματα ήταν μη Δυτικοί και μουσουλμάνοι προκάλεσε λιγότερες αντιδράσεις στην Δύση από όσες θα προκαλούσε αν ήταν Δυτικοί και μη μουσουλμάνοι, θύματα κάποιας τρομοκρατικής επίθεσης μίας φονταμενταλιστικής οργάνωσης που ισχυρίζεται ότι ασπάζεται το Ισλάμ.

Γεγονός είναι ότι ο ρατσισμός και η ξενοφοβία των δυτικών ακροδεξιών συνεχίζουν να δολοφονούν.

Όχι, δεν θα μπω στη διαδικασία σύγκρισης με την φονταμενταλιστική βία που ασκούν μη Δυτικοί.

Ακριβώς επειδή πιστεύω ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι μία και αδιαίρετη.

Σαφώς και δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο δικαιολόγησης σε καμία από τις περιπτώσεις!

Μόνο η καταδίκη ταιριάζει!

Αυτό που προκύπτει  ως σκέψη είναι το ερώτημα του ρόλου της θρησκείας.

Στην περίπτωση της ακροδεξιάς φασιστικής (δυτικής, “λευκής”, όπως θέλετε πείτε την) βίας είναι ίσως πιο "δυσάρεστα οικεία" για τον Δυτικό, αφού το θρησκευτικό περιβάλλον της είναι αυτό στο οποίο επικρατούν οι χριστιανικές ομολογίες.

Κατά τη γνώμη μου οι αιτίες γένεσης δεν είναι θρησκευτικές. Ίσως η τεκμηρίωση των κινήτρων και των εκδηλώσεων να αποπειράται τον σχηματισμό ενός θρησκευτικού περιβλήματος, σε κάθε περίπτωση έρχεται όχι απλώς σε αντίφαση αλλά σε πλήρη σύγκρουση με την χριστιανική διδασκαλία.

Αμέτρητες φορές έχει παρουσιαστεί και αναλυθεί το ασυμβίβαστο μεταξύ Ευαγγελίου και φασισμού. Η ταύτισή τους ή η προσπάθεια εύρεσης συνάφειας, νομίζω, ότι δείχνει αν όχι υστεροβουλία τουλάχιστον αφέλεια και αμάθεια.

Αυτό που παρουσιάζει όντως ενδιαφέρον είναι η σχέση που φαντάζονται ότι έχουν όσοι διάκεινται θετικά απέναντι στο φασιστικό έκτρωμα με τον Χριστιανισμό.

Το θέμα είναι τεράστιο και μόνο λίγες σκέψεις θα μπορούσαμε να πούμε εδώ.

Σημαντική ευθύνη έχει ο “εθναρχικός” ρόλος τον οποίο αποδίδουν πολλοί στην θεσμική Εκκλησία.

Η έννοια του “Γένους”, η ύπαρξη ενός “περιούσιου λαού Του Θεού” που ταυτίζει το εκκλησιαστικό ποίμνιο με μία συγκεκριμένη εθνικότητα, που περιορίζει και υποβιβάζει τον Χριστιανισμό σε μια εθνική – κρατική θρησκεία θυμίζει πολύ την ιουδαϊκή θεοκρατία με τον αυστηρά εθνικό χαρακτήρα της. Σε πλήρη αντιίθεση με την Αγία Γραφή και για να αναφέρουμε μόνο τα “πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη” (Ματθ. 28,19) και “οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην” (Γαλ. 3,28) είναι μία ακόμη εκδήλωση του ίδιου παλαιού φαινομένου της εργαλειοποίησης της θρησκείας για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπών, με κορυφαία της θεσμοποίηση – κρατικοποίηση της Εκκλησίας από το τέλος της αρχαιότητας μέχρι τις μέρες μας.

Η εθνικιστική (και κατ' επέκταση η φασιστική ως απότοκη πολλές φορές της πρώτης) φαντασιακή τάξη τοποθετεί την θρησκεία πολύ ψηλά στην ιεραρχία της ιδεολογίας της όχι λόγω της συμφωνίας της με τις αρχές της αλλά αναγνωρίζοντας την κοινωνική επιρροή της και προφανώς θέλοντας να την εκμεταλλευθεί αφενός αποκτώντας νομιμοποίηση στην συλλογική συνείδηση και αφετέρου στρατολογώντας περισσότερους νέους ακολούθους.Το τρίπτυχο “Πατρίς – Θρησκεία -Οικογένεια” στην ελληνική ακροδεξιά ρητορική δεν είναι τυχαίο αλλά αντιθέτως ιδιαιτέρως προσεκτικά επιλεγμένο.

Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι οι ακροδεξιοί κύκλοι που πασχίζουν να διεκδικήσουν μια “αποκλειστικότητα” κάποιας χριστιανικής ταυτότητας αποσιωπούν τεχνηέντως τον βιβλικό λόγο και το πρόσωπο Του Ιησού Χριστού, χρησιμοποιώντας την εκκλησιαστική εικονογραφία και τα χριστιανικά σύμβολα με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούν εθνικά κοσμικά σύμβολα ενώ αναφέρονται συνεχώς σε “προφητείες” που αποδίδουν σε κληρικούς και μοναχούς (ζώντες και κεκοιμημένους) θέλοντας να αποδείξουν κάποια “θεϊκή εύνοια ενός εθνικού πεπρωμένου”.

Η φασιστική ρατσιστική βία (λεκτική και σωματική) παρουσιάζεται ως θεάρεστη και χριστιανική αφού εναρμονίζεται με την δική τους κατασκευασμένη στρεβλή εικόνα του Χριστιανισμού, μιας δικής τους εθνικιστικής θρησκείας που υπακούει στο δικό τους ρατσιστικό και εθνικιστικό κοσμοείδωλο.

Η Θεοτόκος, οι αγίες και οι άγιοι ακόμη και ο ίδιος ο Χριστός (αν ποτέ Τον αναφέρουν) παρουσιάζονται ως ο,τιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που όντως είναι. Στρατηλάτες, πολεμιστές, υπερφυσικά όντα που θυμίζουν μυθικούς ήρωες, πάνοπλοι και τρομεροί τιμωροί και εκδικητές σε έναν ιερό πόλεμο εναντίον αλλόθρησκων και αλλοεθνών. Σε αυτή την λογική μια μερίδα του κλήρου και των μοναχών, δυστυχώς όχι μικρή, λησμονούν το αποστολικό έργο τους και αναλαμβάνουν τον άχαρο και θλιβερό ρόλο της ιδεολογικής υποστήριξης.

Τα εθνικά κοσμικά σύμβολα αντικαθιστούν το ιερό σύμβολο του Τίμιου Σταυρού, το χριστιανικό κήρυγμα ξεπέφτει σε ρητορική μίσους, μισαλλοδοξίας και εθνικισμού, τα ιδανικά “της φυλής” φιμώνουν την Αγάπη.

Και κάπως έτσι κάποιος (απογοητευμένος από τις τραγικές συνθήκες στις οποίες ζει και για τις οποίες φρόντισε το σύστημα στο οποίο ζούμε και η γενική παραίτηση και ανάθεση) πιστεύοντας ότι εκπληρώνει το “πατριωτικό και θρησκευτικό” καθήκον του, καταπίνει όλη την φασιστική σαπίλα που του σερβίρεται δηλώνοντας μάλιστα και “πιστός Χριστιανός” μισώντας τον αλλοεθνή, τον αλλόθρησκο, τον πρόσφυγα και τον μετανάστη χωρίς να έχουν πέσει ποτέ τα μάτια του (και χωρίς βεβαίως να έχει φροντίσει κάποιος από αυτούς που θα έπρεπε να του το πει!) σε οποιαδήποτε σελίδα της Αγίας Γραφής αγνοώντας εντελώς ποιός είναι ο “πλησίον” και τί είναι  η Αγάπη.